Toespraak van Zijn Majesteit de Koning der Belgen ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van Wapenstilstand

Precies honderd jaar geleden, op ditzelfde uur, weerklonk overal klaroengeschal om over het hele front het staakt-het-vuren aan te kondigen. Aangevoerd door Koning Albert I, had het Belgische leger bij de herovering van ons land uitzonderlijk veel moed getoond. Zo kwam een einde aan een oorlog die dood en verwoesting had gezaaid, en diepe wonden zou nalaten, zowel bij de soldaten als onder de burgerbevolking.

Vandaag staan wij nogmaals respectvol stil bij de grafsteen van de onbekende soldaat. En in gedachten gaan wij terug naar die meedogenloze strijd.

Van dit statige monument gaat iets groots uit. De grootsheid van de helden van de Groote Oorlog, gesneuveld voor het land, voor ons land. Maar ook: de eenvoud en nederigheid waarmee het mysterie gepaard gaat van die verminkte, naamloze soldaat. Ongetwijfeld had hij ons zijn verhaal willen vertellen, hij had in het licht kunnen staan dat hem nu is gegund. Maar net in de naamloosheid en het stilzwijgen vindt hij zijn ware roeping.

Deze onbekende soldaat staat natuurlijk ook voor al die helden en slachtoffers in onze eigen families, onze dierbaren, ouders, grootouders… Zo zijn ook zij hier aanwezig. Maar hij nodigt ons ook uit diep in onszelf te kijken, om zo aan zijn dood zin te geven. Die soldaat, dat is elkeen van ons.

Wij leven in een wereld waarin het beeld overheerst. Waarin alles draait om zichtbaarheid, waarin alles onmiddellijk gekend en geweten moet zijn. Het is geruststellend te beseffen dat de grootsheid van de mens ook ligt in het onbekende, in de naamloosheid. Dat menselijkheid ook schuilgaat achter schroom, leed en zelfopoffering. En dat het mysterie nog sterker is, wanneer niet alles wordt gezegd.

Deze Congreskolom, opgericht ter ere van ons eerste parlement en onze eerste vorst, en waarover de onbekende soldaat waakt, herbergt dus niet alleen een boodschap uit het verleden. Ze duidt ook onze toekomst. Ze nodigt ons uit, en in het bijzonder de jeugd, om ons samen in te zetten voor een vreedzame wereld. Waaraan we allemaal een unieke bijdrage kunnen leveren. Met een blijmoedig realisme, in grote en kleine dingen.

Tot slot zou ik aan de jongeren willen zeggen: er komt een dag dat we de warme aanwezigheid zullen moeten missen van oud-strijders die ons grondgebied hebben verdedigd. Ik verbind me ertoe, samen met jullie, de herinnering levend te houden aan hen die zich voor ons hebben opgeofferd en mij te blijven inzetten voor de waarden waarvoor zij hebben gestreden.  De mooiste hulde die jullie hen kunnen brengen is zelf een held te worden. Door trouw te blijven aan jezelf en aan je roeping, en voor anderen klaar te staan. Door te kiezen voor diepgang en niet voor het oppervlakkige en het vluchtige. Door stralend in het leven te staan.